Weer thuis

Na een kort nachtje en een verfrissende douche vertrokken we weer vroeg richting het vliegveld, deze keer een wat saaiere chauffeur.
Op het vliegveld was het weer chaotisch, onze bagage stond nog in de opslag die nog niet open was maar ze garandeerden ons dat deze met onze vlucht mee zou gaan, daar zouden zij voor zorgen.
Voor onze eerste vlucht naar Washington, gecoached door United moesten we inchecken bij United. De vlucht van Washington naar Frankfurt konden zij niet inchecken omdat deze onder Lufthansa viel(bleek later gewoon een United vliegtuig) Bij de Lufthansa balie wilden ze ons helemaal niet helpen, we moesten maar in Washington inchecken, ik zei dat we daar maar een half uur overstap hadden en dat hoogstwaarschijnlijk niet zouden redden maar dat was niet haar probleem. Ik heb zoveel positieve dingen over Lufthansa gehoord maar onze eerste ervaring qua service is echt 0,0, wat een vreselijke mensen werken daar bij de service balie!

Eerste vertraging in Phoenix, wachten.....

We hebben maar een strategisch plan gemaakt, we zaten niet naast elkaar maar wel bij elkaar in de buurt, Fabian en Anne zaten vooraan, economy plus. Nog gevraagd of de mensen met een connected flight er als eerste uit mochten, er waren meer mensen met een heel korte overstap, dit werd niet gehonoreerd. Er werd gezegd dat het vliegtuig wel op ons zou wachten in Washington?? Wij hadden wat vertraging omdat we op koffers moesten wachten van een ander connected flight?!?
Fabian en Anne hadden alleen hun rugzak, zij zouden gaan rennen naar de gate in Washington, Anne had op haar IPhone uitgezocht waar we naar toe moesten, ook dat konden de grondstewardessen ons niet vertellen in Denver, je zal maar in de computer moeten kijken.... Wij zaten wat verder naar achter en zouden zo snel mogelijk achter hen aan gaan. De vlucht verliep verder voorspoedig maar net als een aantal andere reizigers was het voor ons een race tegen de klok. Mensen naast mij hadden een nog kortere stop en zouden het waarschijnlijk niet gaan halen, gelukkig hoefden zij maar naar New York, die vlucht gaat elk uur,  een soort busdienst. Voor we gingen landen hadden wij de rugzakken al klaar, zodra we eruit konden zetten Fabian en Anne het op een rennen, het kwam mij nu goed uit dat ik niet zo groot ben, ik kon makkelijk tussen de mensen door glippen dus ik kwam vlak na Fabian en Anne bij de gate aan, iedereen zat al in het vliegtuig. De man bij de balie maakte eerst een probleem dat we niet waren ingechecked, wij vertelden dat ze ons in Denver niet wilden helpen en online kon het niet, dat we net vanuit een andere vlucht kwamen gerend. De man sloeg aan het bellen en uiteindelijk mochten we toch het vliegtuig in, een heel groot en ruim vliegtuig van United onder de vlag van Lufthansa.

Phoenix

Wat een opluchting dat we deze vlucht hadden gehaald. Wij zaten links in het vliegtuig, Michel een rij voor mij, Anne en Fabian rechts achter elkaar, degene naast Fabian kwam niet opdagen dus Anne en Fabian konden alsnog naast elkaar zitten. Ook deze vlucht verliep prima, af en toe een beetje gedommeld en film gekeken. Ook in Frankfurt moesten we weer inchecken, hier hadden we gelukkig genoeg tijd. Met weer een ieniemienie  vliegtuigje, 2-1 stoelopstelling vlogen we in een klein uurtje naar Luxemburg, waar we om 10 uur in de ochtend aankwamen
Waar ik al bang voor was gebeurde, onderweg hoorden we al dat er een aantal koffers niet mee waren gekomen, de onze dus maar misschien zou hij met de volgende vlucht mee komen die om half 2 zou landen. We besloten te wachten, Fabian en Anne hadden spullen uit de koffer nodig voor Ibiza, om half 1 hoorden we dat ze ook niet op de volgende vlucht zaten, we zijn toen maar naar huis gereden. Onderweg nog de nodige files door wegwerkzaamheden. Bij Vianen zijn we bij de Makro gestopt, ondergoed en scheerspullen voor Fabian en shampo etc. voor Anne gekocht. Toen we weg wilden rijden deed opeens de stuurbekrachtiging van de auto het niet meer, als het dan tegenzit... (auto een week bij de garage dus echt kapot, gelukkig garantie).
Donderdag 19.00 uur waren we thuis, dinsdagochtend 9.00 vertrokken we uit Scottsdale, bijna 3 dagen onderweg geweest! Wat waren we moe!
De buren boden gelijk hun koffer aan voor Fabian en Anne, verder nog het een en ander geleend. Vrijdag heb ik ze netjes op Schiphol afgezet voor nog een heerlijk weekje relaxen op Ibiza.

Het verhaal van de koffers, zaterdagochtend werd de eerste gebracht, zaterdagavond de tweede, zondag nummer 3 en uiteindelijk maandagavond de laatste.
Op de terugreis na hebben we weer een mooie reis achter de rug, later kunnen we er misschien om lachen, wie maakt dat nou mee, op een dag een zandstorm en een tornado!
Samengevat;
Heerlijke dagen in Las Vegas, varen op Lake Mead, een aanrader!
Onze eerste kampeerdagen helaas wat regen gehad maar wel mooi weer voor de Narrows.
Het huis in is Moab is ons weer super goed bevallen.
Antelope Island bij Salt Lake een verrassing, gezellig onze vrienden aldaar weer te zien.
Koude nachten maar overdag prachtig weer in Grand Teton en Yellowstone.
De lange afstanden hadden we ingecalculeerd maar viel ons toch wat tegen zeker omdat in Yellowstone park de afstanden ook groot zijn en je veel in de auto zit, het is allemaal te doen maar het heeft niet mijn voorkeur, volgende keer weer wat kortere afstanden.
Toen we Yosemite binnen reden was het eerste wat iedereen zei dat ze Yosemite toch veel mooier vinden dan Yellowstone qua natuur en dat kan ik beamen. Sequoia blijft ook een van onze favorieten en we zagen daar natuurlijk weer beren! 
Weer 3 nieuwe trails aan mijn lijstje kunnen toevoegen, Hickman bridge, Corona arch en de Panorama trail, hoog op mijn lijstje staat nog Observation point in Zion :)
De laatste dagen waren heel relaxed met heerlijk warm weer in mooie hotels. Een goede afsluiter!
Over 2 1/2 weekjes is Natasja ook weer thuis na 3 maanden Zuid Amerika, ze zit nu in Colombia, als we haar foto's zien en verhalen horen ziet dat er ook wel heel mooi uit, misschien eens een optie, hoewel Amerika nog altijd onze favoriet is.

Arizona/Californian skies

Sunset Antelope Island

Sandstorms and tornado's

Vanochtend liepen we naar de ontbijtzaal, heerlijk die warmte nog even op je huid, blauwe lucht, palmbomen, wat wil je nog meer. Wentelteefjes dus, hier zijn met name de dames gek op maar ook Fabian is hier wel voor in. Weer een heerlijk ontbijt in het Hyatt.

Om 9 uur vertrokken we naar het vliegveld, Michel zette ons af met de koffers, hij ging de auto terugbrengen. Check in ging snel, alleen moesten we nog een waszak van de ene naar de andere koffer doen ivm het (over) gewicht. Toen Michel terugkwam was de lucht ineens helemaal donker, het begon te regenen en te waaien. Bleek er een dust oftewel zandstorm te zijn, we hebben dit hier eerder meegemaakt , toen stonden de vliegtuigen een dag aan de grond, nu was het 2 uur delay, gelukkig hebben we genoeg overstaptijd in Denver dus we maakten ons geen zorgen.

We kregen als genoegdoening free wifi, wat overigens niet werkte en gratis tv. We hebben de Longest ride gekeken, een romantische film, op dat moment nog niet wetende dat het voor ons ook een hele lange zit/rit zou gaan worden. 

Boven Denver waren we al even aan het cirkelen toen de piloot aankondigde dat er een Tornado was bij Aurora, Denver. Eerst moesten we wachten op bericht van de toren, later werd gezegd dat het hele vliegveld werd geëvacueerd, bij ons boven in de lucht zag het er zonnig uit, je kan je niet voorstellen als het boven in de lucht zo rustig lijkt er beneden op de grond een tornado gaande is.

Funnel clouds vormen zich boven het vliegveld Denver

Opeens was er toch wat paniek, we moesten  hier zo snel mogelijk wegwezen kondigde de piloot aan(get the hell out of here).We moesten uitwijken naar Grand Junction, een bumpy ride, nu kon je toch wel voelen dat er iets gaande was. Anne en Fabian waren al aan het rekenen of we de volgende vlucht nog zouden halen maar als wij niet kunnen landen kunnen andere vliegtuigen ook niet landen of vertrekken. Inmiddels kreeg ik een bericht dat de connected flight verplaatst was naar half 8, daarna naar 9 uur, we hadden goede hoop. Na ruim een uur stil gestaan te hebben op het vliegveld Grand Junction, hoorden we dat Denver weer open was, we gingen dus weer op pad, 3 kwartier vliegen. Bij aankomst op Denver snel met het treintje naar de andere terminal voor onze connected flight. Aangekomen stond er geen vliegtuig, bleek dat ons vliegtuig naar Salt Lake city was uitgeweken en vanavond niet meer naar Denver zou vliegen, waarschijnlijk teveel vlieg uren voor de piloot, zij hadden natuurlijk al een lange vlucht vanaf Frankfurt achter de rug.

Toen was het chaos @ the Airport, we waren natuurlijk niet de enige gestrande vlucht, de ene medewerker zei dat we op de koffers moesten wachten, de ander weer van niet. Een lange rij bij Lufthansa, eenmaal aan de beurt, beetje voorgedrongen, kreeg ik een heel klein briefje met een nummer dat we konden bellen om een nieuwe vlucht te regelen, en een roze papiertje voor een hotel met de mededeling dat alle hotels vol zaten??

Vreemde zaak, ik dacht dat de maatschappij iets voor je moest regelen, al vloog je business class, er werd niets geregeld, je kon de kosten wel bij Lufthansa declareren volgens hen hen. Het was inmiddels al avond en ons ontbijt was het laatst wat we hadden gegeten, het enige wat nog open was op het vliegveld was de Burgerking dus eerst maar wat gegeten aldaar.

Op internet gekeken, het dichtstbijzijnde hotel  dat nog vrij was was op 200 km! Toch maar het nummer van Lufthansa, het roze papiertje, gebeld, deze had nog een hotel als optie. We werden met een aantal lotgenoten van dezelfde vlucht naar de taxi's gedirigeerd. Onze taxi chauffeur kwam uit Ethiopië, we hebben wel gelachen, type Eddy Murphy, hij had de navigatie op zijn mobiel in zijn hand, en praatte ook nog met handen en voeten dus soms geen handen aan het stuur, hij had een auto die alles automatisch deed volgens hem, het was idd een hele luxe wagen maar je zal toch zelf moeten sturen lijkt me, haha!

Dan het hotel onze "lotgenoten" met een "normale" chauffeur waren er al, een vrouw woonde in Scottsdale tegenover het Hyatt, zij moest van Frankfurt door naar Iran, jullie kwamen toch uit het Hyatt, ja dat klopt, nou dit is even iets anders, Travelodge staat niet heel hoog aangeschreven maar soms valt het wel mee.... Volgens haar was deze Awfull. Bij de receptie kwamen we een dame tegen met korte rode hotpants, ik twijfelde nog of het een vrouw of omgebouwde man was maar volgens de Iraanse vrou kon een man niet zulke rondingen hebben, ze zag er zo'n beetje uit als deze mevrouw maar dan met heel korte rode hotpants en rode hoge hakken.

We liepen gezamenlijk met de medereizigers naar de kamers, zij zaten op de begane grond, bij een was de deur ingetrapt. De vrouw die naar Iran moest zei tegen ons "I hope we won't get killed"

Er stonden veel vrachtwagens, ik denk een soort truckers hotel. Wij moesten naar de 2e verdieping, op de kamer van Fabian en Anne stond het licht aan, we zijn eerst met zijn allen naar binnen gegaan, er was niemand binnen, geen lijk in de badkamer ;). Onze kamer was ernaast, gelukkig dicht bij elkaar.. Ik ben eerst via Skype gaan bellen naar Lufthansa, het was inmiddels 12 uur in de nacht, eerder kwam ik er niet door, iedereen was natuurlijk aan het bellen. De eerstvolgende vlucht zou donderdag zijn, een dagje extra Denver had  ik niet erg gevonden(in een ander hotel)maar Fabian en Anne zouden vrijdag naar Ibiza vliegen dat zouden ze dan niet halen. Na lang zoeken kon ze ons toch een andere vlucht aanbieden, via Washington met een overstap van 30 minuten naar Frankfurt en dan verder naar Luxemburg. We zien morgen wel of we het allemaal halen, De koffers staan nog op het vliegveld, die kwamen pas na ruim 2 uur op de band, ze zouden ze voor ons opslaan zodat we er niet op hoefden te wachten en mee hoefden te slepen. Kijken of we vannacht nog durven te slapen!

Shoppen en zwemmen

We hadden weer een heerlijk ontbijt bij het Hyatt, zoals we hier gewend zijn. 

Vandaag niets gepland, alleen de shopping malls. Eerst de Premiun outlet een half uurtje van het hotel. Michel had nieuwe hardloop schoenen nodig, voor Natasja en Anne naar Converse voor Allstars, allemaal geslaagd.

Saguaro cactus voor de shopping mall

We hebben de overgebleven kampeer spullen bij de Salvation army gebracht, het Amerikaanse Leger des Heils, we zijn geen andere mensen meer tegen gekomen die we er blij mee konden maken dus hopelijk wordt het hier goed besteed.

Hierna naar de Fashion Square mall vlakbij het hotel naar de bekende adresjes, A&F, Victoria secret etc. Het viel Fabian op dat we elk jaar minder kopen, komt natuurlijk ook omdat hij niet meer groeit en op een gegeven moment heb je zo veel shirts, broeken koopt hij hier zelden alleen shorts. Michel heeft zoals gewoonlijk het record aan inkopen.

We waren om 3 uur weer in het hotel en zijn lekker gaan zwemmen, 42 graden, het was heerlijk in het zwembad.

 

 

We zijn weer gaan eten bij Olive garden, moeilijke keus voor de laatste avond maar de meeste stemmen.

De koffers zijn zo goed als gepakt, het gaat net aan, Michel wil de pomp meenemen, die vindt hij handig maar neemt veel plek in, in Fabians koffer! Wanneer moet je thuis nu pompen?? Ik hoop niet dat de koffers onderweg gecontroleerd worden, dan krijgen ze hem nooit meer dicht!

Fabian en Anne zijn nog even naar de fitness. Ook dit hotel is ons weer goed bevallen. Het heeft overal leuke buiten zitjes en zelfs 2 buiten BBQ's met een grote firepit met lavastenen.

 

Morgen om 11.40 is onze eerste vlucht naar Denver, om half 6 vliegen we door naar Frankfurt en daarvandaan weer naar Luxemburg, pffff. Hopelijk kunnen we een beetje slapen en hebben we geen vertraging. Woensdag weer thuis, wat zijn de 4 weken omgevlogen!

Back to where we started

Vanochtend vroeg nog even gezwommen met Anne en Fabian. Makkelijk ontbeten, yoghurt en banaan, leftovers. Fabian had nog een doggyback van Olive garden opgewarmd in de magnetron, spaghetti met kip en garnalen. Het Hilton garden inn in Rancho Mirage is ons goed bevallen.

We moesten 4 uur rijden naar onze volgende bestemming, een rechte weg over Interstate 10.

In Glendale een half uurtje voor onze bestemming nog even langs de Jamba juice voor de nodige vitamientjes. Daarna langs Tanger outlet, een open shopping mall met 42 graden, snel wat winkels uitgezocht voor de airco. Toen we klaar waren een ijsje bij Dairy Queen, lekker!

Het Hyatt house hotel in Scottsdale ziet er ook weer prima uit. We hebben een soort appartementje naast het zwembad, een huiskamertje met een uitgebreide keuken, 2 slaapkamers, beiden met eigen badkamer. 

Bij binnenkomst lagen er heerlijke groene appeltjes, Michel had hier wel trek in, wilde een hapje nemen bleek die van plastic te zijn, later trapte Anne er ook nog in, ze leken net echt.

We zijn nog lekker wezen zwemmen.

Eten bij Longhorn, Michel en ik zijn hier in Orlando ook geweest. Ze hebben heerlijke filet mignon, Anne en ik gingen voor deze met een crusted laagje parmezaan met knoflook erop. Fabian wilde baby back ribs, hij krijgt biefstuk niet weg gekauwd, helaas hadden ze geen ribs meer en nam hij toch ook maar de filet, geluk bij een ongeluk, hij vond het heerlijk, eindelijk een biefstuk die hij wel weg kan krijgen.

Na het eten nog even gezwommen, om half 10 zagen we bliksemflitsen in de lucht toen zijn we er maar uit gegaan. Morgen nog even shoppen, inpakken en verder een rustige dag voor vertrek.

Miscommunication

Vanochtend kwamen we langzaam op gang, we zijn eerst gaan zwemmen, ik zag nog een kolibri, hummingbird vliegen. Het is hier rond de 40 graden met een heel lage luchtvochtigheid, heerlijk.
Om 11 uur zijn we gaan ontbijten bij IHOP, International house of Pancakes, lekker! Nog even binnen gekeken bij het naastgelegen Marshalls en de Target. Bij de Tripple A(Amerikaanse ANWB) kaarten van verschillende staten gehaald voor een evt. volgende trip ;) We kwamen nog langs Indian Wells tennis Arena.
 Ik dacht dat Fabian graag naar Joshua tree national park wilde, ik was liever even naar Palm Springs gegaan. Hij dacht dat ik er graag naar toe wilde en zei daarom maar dat hij er ook naar toe wilde. Het was een half uurtje rijden naar het park maar meer dan het dubbele in het park, we hadden allemaal een beetje genoeg van het rijden. Toen kwam er dus uit dat het eigenlijk van niemand hoefde dit park te doorkruisen, voortaan dus beter communiceren en zeggen wat je wil en niet wat je denkt dat de ander wil.
 We zijn nog wel even gestopt bij de Cholla cactus garden, Cottonwood springs en een snelle foto bij een Joshua tree. We zijn voor de avond bij Olive garden gaan eten, wederom heerlijk.
Morgen gaan we eerst nog even zwemmen voor we naar onze laatste bestemming rijden, Scottsdale, onderweg gaan we nog even langs de outlet. Dinsdag vliegen we alweer naar huis waar we woensdag aankomen. Fabian zegt het lijkt of we nog maar net weg zijn en nu zijn de 4 weken al bijna om, het gaat idd wel heel snel nu.

LA Traffic jam

Dat was dan ons laatste kampeer nachtje, met gemengde gevoelens pakten we onze tentjes in. We zullen de natuur missen aan de andere kant is een lekker groot bed, eigen douche en zwembad ook iets om naar uit te kijken. Nog een hele zak Mash mallows aan de kindjes op de camping gegeven.

We namen afscheid van Sequoia via een mooie bochtige weg, net als Yosemite is dit een park waar we zeker nog eens terug willen komen.

We reden een lange weg binnendoor tot aan Bakersfield, daarna de interstate. We hebben bij Santa Carita? getankt, Michel heeft Anne en mij afgezet bij de Walmart waar we even een gallon melk hebben gehaald, en gebruik gemaakt van het aldaar aanwezige toilet. Het duurde wel heel lang voor Fabian en Michel terug kwamen van het tanken, Anne heeft voor de zekerheid de sheriff maar gebeld, bang dat ze ons hier achter zouden laten op het stoepje bij de Walmart.

Uiteindelijk kwamen ze er toch aan, als lunch hebben we een burger gegeten bij Inn and out Burger, bekend al beste fastfood burger keten, we hadden nummer 59, 39 was net aan de beurt, behoorlijk druk dus bij de beste burger, hij smaakte lekker. Nog 2 uurtjes rijden volgens onze Tom, echter hield hij geen rekening met de drukte op de 210 met allemaal afslagen richting LA, het was uiteindelijk bijna het dubbele wat we nog moesten rijden.
Rancho Mirage was een welkome verrassing, lijkt een beetje op Scottsdale, een luxe nette suburban met veel winkels en eetgelegenheden, grote lanen met hoge palmbomen, uitkijkend op de bergen. Ook het Hilton garden inn was in dezelfde stijl, mooie kamers, heerlijk zwembad, vriendelijk personeel. We kregen bij elke kamer een tasje met 2 flesjes water en een American cookie, je kon de cookies ook beneden bij de receptie krijgen(de hele dag), daar heeft Anne nog gebruik van gemaakt. We zijn gaan eten bij het naast gelegen Applebees, bij ons geliefd om zijn heerlijke appetizer, boneless chickenwings, weer lekker gegeten. Fabian is nog naar de fitness gegaan, we wilden eigenlijk nog gaan zwemmen maar hadden uiteindelijk meer zin in ons bedje. 

Eindelijk weer wifi kregen we een whatsapp van Natasja dat ze met 2 Engelsen, die ze net had ontmoet, vanaf donderdag een 3 daagse trail door Colca canyon(Peru) aan het  doen was, zonder gids!! ze hadden van iemand een kaart gekregen, een trail met o.a.1300 meter dalen langs diepe afgronden, hoe bezorg je je ouders slapeloze nachten! We zijn zelf 1000 meter gedaald in Yosemite met een paar lastige stukjes en als je moe wordt glij je toch makkelijker weg over gladde paden met losse steentjes en zand. We waren dus blij dat we zaterdag een whatsapp kregen dat ze veilig terug was en dat het supermooi was geweest.

It's a bears day

Vanochtend ben ik lopend naar de laundry gegaan, goed om de spiertjes los te lopen, De camping is heel lang gerekt en de afstand viel toch een beetje tegen, na mijn laatste wasje deze vakantie weer terug gelopen, uphill, dat viel toch wel tegen, het werd ook steeds warmer, sweater uit, daar liep ik met de tasjes met was, ik wilde gaan liften maar geen auto te zien op dit tijdstip. Gelukkig kwam daar de witte Toyota, Michel kwam op het idee mij toch maar op te halen, ook hij dacht dat het toch wel ver lopen zou zijn.
Het was een warme nacht geweest, heerlijk slapen zonder extra laagjes.
Vandaag was de laatste dag om beren te spotten. Na het ontbijt besloten we eerst naar Crescent meadows te gaan. Via een mooie weg die je alleen doordeweeks met eigen auto mag doen. We reden onder een omgevallen boom door.

We hebben de trail naar Tharps log gedaan, een omgevallen boom waar ene Tharp, pionier, een huisje in heeft gemaakt. Ook hier weer veel grote Sequoia's.

Big Trees

I love Trees

Spiderman

Onderweg hoorden we van mensen dat er een bruin gekleurde black bear in de Meadow naast Tharp was. Het gras in de meadow was erg hoog, Anne dacht iets te zien maar dacht het zal wel een boomstronk zijn.  We liepen door maar zagen mensen achter ons stoppen, bleek het toch een beer te zijn, een bruin gekleurde black bear. Hij schuifelde door het hoge gras waardoor we hem niet heel goed zagen maar de eerste beer is binnen!

 

Behalve het hoogtepunt, de beer, was het een mooie trail, de kids vonden het een soort sprookjesbos, of misschien wel Jurrasic  park? Via Chimney three, een boom die van binnen hol is en de Amerikanen aan een schoorsteen doet denken, zijn we terug naar de parking gelopen. Ik heb nog een Sequoia dennenappel meegenomen, kijken of we ze bij ons ook kunnen later groeien.  Michel en Elly van het Amerika forum hebben al een Sequoia boom van een meter hoog in hun tuin op het Brabantse land.

 

Vanuit Chimney three genomen

Binnen in Chimney three

Zie hoe groot de Sequoia is achter de gewone bomen

Bij het museum

Na deze wandeling zijn we terug naar de camping gegaan, lunch bij de snackbar en deli op de camping. 

We hoorden dat de beren rond 1 uur een middagdutje doen en weer rond 4 uur wakker worden, voor ons dus ook time for a nap en even relaxen op de camping, bij de creek of bij de tent.

 

 

Om 4 uur begonnen we aan de Tokopah falls trail, grenzend aan de camping, we staken via de stenen het riviertje over om een stukje af te snijden. We hebben deze trail 2 jaar terug ook gedaan, het is een mooie trail uphill naar een waterval, Vorige keer kwamen we hier beren tegen dus we hadden goede hoop.

 

Op zoek naar beren

Al vrij snel zagen we een zwarte beer, hij struinde over en achter de rotsen.

 

De trail naar de falls is ruim 6 km. heen en terug, eerst loop je door het bos, later over rotsen. Vorige keer dat we hier waren stond de waterval droog, nu liep hij nog behoorlijk en waren er mensen aan het zwemmen onder de waterval, helaas hadden we geen zwemspullen bij ons en onze Gooische kids gaan niet in ondergoed..., daarbij hadden ze  geen zin om nat terug te lopen, jammer want het was een mooi plekje. Dan maar klimmen.

 

Op de terugweg zagen we een moeder beer met twee cubs. Een bruine beer met een zwart en bruin jong, zo schattig om te zien. De moederbeer liep een stukje vooruit, kijken of het veilig is, even later kwamen de jongen, helaas liepen ze steeds achter de boomstronk ipv er bovenop wat wij hoopten voor de foto.  We hebben hier een hele tijd staan kijken, wat is dit toch leuk die dieren in de vrije natuur te zien. Helaas dus geen goede foto's van de jongen.

 

Toilet gebouw op het heuveltje

 

Na de wandeling hebben we de BBQ aangestoken, Fabian en Anne wilden met de auto ijs gaan halen, Anne en ik hadden vanmiddag al ijs genomen en het was erg lekker. helaas geen ijs, de ijswinkel sluit al om 6 uur, al de andere faciliteiten om 8 uur, wel erg vroeg!

 De laatste campingavond is aangebroken, nog even genieten van het vuurtje, de dennegeur, de sterren en de buitenlucht, de laatste keer deze vakantie in het tentje, ondanks het primitieve zullen we het zeker gaan missen!