It's a long way down

Om 6 uur ging de wekker, vroeg! Het was wel lekker warm vannacht, alle extra laagjes konden uit!

Snel de rugzakken in orde gemaakt en ontbeten. Iets over 7 vertrokken we van de campground, de buurvrouw, Terry met het stel, Joe en Courtney, 21 en 22, reden achter ons aan.

Alleen de weg omhoog is al mooi, er stak nog een hert over, helaas geen beer gezien.

 Iets over 8 waren we boven. Sleutels aan Joe gegeven Nog even naar de wc, even foto's gemaakt van het uitzicht en om kwart over 8 begonnen we aan de langste trail van deze vakantie, 975 meter downhill en 200 meter uphill in 8,5 miles.

Begin trail

Je cirkelt langs Half dome



Eerst een stukje omhoog en daarna 2 Miles dalen, een mooi pad door het bos, wel af en toe wat ongelijke stenen, die wat extra oplettendheid vroegen. Een pad waar je beren zou verwachten maar het wil dit jaar niet met de beren. Om half 10 waren we bij Ilouette fall, de eerste waterval, we zagen hier 2 dames, verder niemand gezien. We hebben even een rust stop gehouden, drinken en een graanreep. Deze waterval zie je alleen vanuit de verte goed, van dichtbij zie je alleen het stromende riviertje, wel een mooi plekje om even te stoppen.

Ilouette falls Liberty cap op achtergrond, probleempje met de compact camera

Hier loop je over een bruggetje over de waterval, en dan ga je 2 Miles stijgen weer door het bos, best pittig maar goed te doen.

Op een gegeven moment zie je in de verte de Nevada fall, een mooie grote waterval, in het voorjaar en als er veel sneeuw is gevallen is hij nog veel groter. Helaas heeft Californië al 3 jaar lang veel te milde winters met weinig sneeuw. De watervallen zijn hierdoor minder en er zijn veel grote bosbranden de laatste jaren.
Je hoort de waterval trouwens al eerder. Je gaat weer zigzaggend naar beneden over oneffen rotsen, goed kijken waar je je voeten neer zet en oppassen voor het gladde zand en glijsteentjes. De hele route heb je uitzicht op half dome en nog een grote wat spitsere dome, ik weet niet of deze ook een naam heeft, Liberty cap dus, alles rotsen hebben een naam ;)

Nevada fall kan je al een stuk beter zien, je ziet het water met veel kracht naar beneden gaan, we waren hier om half twaalf. We hebben hier weer even gerust met een bakje yoghurt.

Hierna zagen we iets meer mensen , we bleven dalen, het pad is niet makkelijk en je gaat het flink voelen in je knieën, ik heb na de Nevada fall ook een knieband omgedaan.

Pad van Nevada naar Vernal falls, veel rotsblokken

Rond kwart voor 1 waren we bij Vernal fall. Bij de watervallen ga je even van het wandelpad zodat je de waterval van dichtbij kan zien, een keer 0,2 mile van het pad, de andere keer iets minder, dit loop je allemaal extra. Je kon blijkbaar ook via een ander pad van Nevada naar Vernal falls, we zagen mensen via een andere weg naar beneden komen, het winterpad. Bij Vernal fall was het druk, de mooiste waterval van de drie vonden wij.

Nederlanders waarschuwden ons al voor het laatste stuk, het is een heel stijle, uit de rots gehouwen trap met grote treden, maar ook heel smal. Veel mensen komen daar omhoog dus je moet regelmatig op elkaar wachten om te passeren, de Nederlanders waren blij dat ze niet via dit pad naar beneden hoefden, er was net schijnbaar iemand gevallen, zij gingen via de John Muir trail terug naar beneden, deze is minder steil en gaat door het bos. Wij gingen dit pad dus wel naar beneden, ook wel de Mist trail genoemd, hij gaat langs de waterval naar beneden. Je hebt hier een mooi uitzicht over de waterval.

Michel op een van de traptredes

 In het voorjaar word je hier helemaal nat van de waterval. Het was idd een pittig stuk en ook best lang, we hebben de treden niet geteld, je moet heel goed opletten waar je je voeten neerzet, niet best voor de knietjes, ik liep achteraan, rustig naar beneden, ik ben de kleinste dus voor mij zijn de traptredes nog dieper. Anne liep meestal voorop alleen had zij geen bagage.  Michel en Fabian, de dragers, hadden de rugzakken met eten en drinken. Ik had de camera's en 2 drinkflessen in mijn buikzakje. Ze wilden dat ik niet teveel foto's maakte en niet steeds met andere mensen ging praten, haha, dat gebruik ik juist als rustmomentjes, maar ik heb me ingehouden. Ze waren bang dat we er anders helemaal lang over zouden doen.

 

Het laatste stuk van 1.1 Miles is over een verhard pad, gelukkig, hoewel dit wel behoorlijk steil naar beneden gaat en wanneer je al 10 km aan het dalen bent voel je dat wel. We waren kwart voor 2 beneden, pffff... Vijf en een half uur hebben we er over gedaan, zonder mij hadden ze het zeker in 5 uurtjes kunnen redden. De laatste 2 km. Naar de campground hebben we ook maar gelopen, lekker even vlak lopen, beter dan in een volle shuttle bus staan. We vonden dit allemaal een super mooie trail! Hij is goed te doen, ik had alleen een lichte knieblessure en dat ga je op den duur wel voelen.

Op de camping stond onze auto netjes op zijn plekje, de sleutel in de berenbox zoals afgesproken, de buren waren aan het fietsen. Nederlanders onderweg vonden onze constructie " te mooi om waar te zijn" , straks is je auto weg met alle spullen!, je geeft toch je auto met al je koffers en spullen aan vreemden mee, maar dit kun je Amerikanen, zeker op de campgrounds, wel toevertrouwen.

Michel heeft soep gemaakt, lekker zout, alleen het pannetje kunnen we nu weggooien want het was helemaal ingebrand, de laatste nachtjes op de camping maar een ander pannetje gebruiken.

 

Fabian en ik zijn nog even het ijskoude water ingegaan, ik had gehoord dat dat goed is voor de spieren en gelijk even schoonspoelen en de voetjes wassen met zeep. Anne is een middagdutje gaan doen, we waren ook al zo vroeg op pad vanochtend.  Ik dacht onderweg nog dat ik berenpoep zag maar het bleek van paarden te zijn, we zagen 2 keer een groep paarden met bepakking naar boven gaan.

We zijn gaan eten bij de pizzeria in de Village, heerlijke pizza's. We hebben nog een flesje wijn voor Terry gekocht om haar te bedanken. Toen we terug reden zagen we overal hertjes, opeens zagen Anne en Fabian iets wat leek op een vos of wolf, het bleek een flinke coyote te zijn, ik ben de auto uit gegaan voor een foto, helaas de verkeerde camera, dus geen goede foto, hij was op nog geen meter afstand, Anne zei al in de auto, don't approach wildlife, ik hoorde van jongens die er stonden dat hij best agressief kon zijn. Nog steeds geen beer dus maar wel heel goed een coyote gezien.

Op de camping weer een vuurtje gemaakt, lekker warm om 9 uur waren we al aardig moe en zijn, net als de meeste kampeerders hier, vroeg het tentje ingedoken. Volgens Fabian was Anne nog een beetje hyper door haar middagdutje maar ook zij viel uiteindelijk op tijd in slaap.